ATLANTICA Arbor

ATLANTICA Arbor

qualis describitur Solino c. 25. ubi de monte Atlante, Qua Asricae contraversus est, felix nascentibus sponte frugibus arboribus proceris opacissimus, quarum odor gravis, comae cupressi similes vestiuntur lanugine, sericis velleribus nihil viliore: Salmasio non peculiare genus montis huius fuit, ut Plin l. 5. c. 1. vult; sed citri arbor, tantopere Vereribus ad mensas expetita. Spectabilem enim his proceritatem et frondes cypressis similes Suetonius Paulinus quoque tribuit, apud eundem Plinium qui primus Romanorum Ducum Atlantem montem transgreslus, incognitum sibi esse genus id arborum, quô repletae sunt imae montis huius radices, ibi memorat. Certe, Atlantica munera, mensas citreas Martialis vocat, l. 14. Epigr. 89.

Accipe felices, Atlantica munera, silvas,

Aurea qui dederit dona, minora dabit.

Qui alibi, citrum Maurae silvae filiam appellat: quod non in Atlante solum, sed et in aliis multis Mauritaniae montibus nasceretur. Maguam autem illam et proceram fuisle arborem oportet, e cuius tadice mensae fierent, quaeque materiem suppeditaret contignationibus faciendis satis longam etc. Vide praefatum Salmas. ad Solin. p. 294. et 295. ut et infra, ubi de Citro.